دال:
دارم از فاطمه خانوم درس توحید می گیرم...
خیلی خواستم بنویسم چه درسی و چه طوری ولی...برای بعضی چیزها کلمات زمختن!
الف:
ابتلاء تنها قلمیه که میتونه معارف لطیف رو که حتی کلمات برای گفتنش زمخت و ناموزون کنار هم میان؛ روی دفتر جان انسان حک کنه!(گمانم اینو توی وبلاگ نون و القلم خوندم) ولی الان دارم میبینم و یاد می گیرم. الان به زمانی فکر می کنم که دربدر استاد بودم و همراه...چه خام بودم و چه محروم...کاش به جای همه اون همه در به در زدن ها و بیقراری ها، قلبم رو با اطمینان به خدا به خود خدا میدادم تا من رو برای رسیدن به این جایی که الان هستم آماده کنه...همه سختی هایی که تا امروز کشیدم و همه بی خانمانی هام برای این بود که از ابتلاء فراری بودم! این که به چی مبتلا شدم و چی یاد گرفتم بماند...گمانم اون قدر این مسئله شخصیه که باید همون جور که فقط روی قلب من نوشته شده روی قلب خودم هم باقی بمونه... گمانم ابتلائات هرکس و درس هایی که از اونها میگیره نه نیاز و نه امکان ابراز نداشته باشن...
حالا میفهمم که چرا هر آدمی یه موجود منحصر به فرده...یعنی شاید بتونم بفهمم که چرا...
به نظرم نزدیکترین جایی که یه انسان میتونه به خدا داشته باشه همون جاییه که انحصاراً برای همون آدم ساخته شده..همون نقش منحصر به فرد...نقش و جایگاهی که اگر اون فرد اون رو قبول نکنه، هیچ کس دیگه ای نمیتونه اون نقش رو ایفا کنه...نه که فقط سخت بشه بلکه غیر ممکن میشه که نتیجه گرفت...اون جایگاه هرچی که باشه تنها برای اون آدمه و تنها توی اون جایگاه هر آدمی میتونه به قرب برسه...تنها توی همون نقطه ست که رفتن یا موندن فرد یکی میشه...یعنی هر تصمیمی بگیره، هر دو، فرد رو به خدا نزدیک میکنه...این جایگاه، جایگاه احدی الحسنیینه... این جاست که چه تصمیم بگیری بری چه تصمیم بگیری بمونی اجر شهید رو داری... به نظرم میاد...شاید هم غلط بگم...
خیلی چیزا هست که نمیشه هیچ وقت گفت..براتون نگفتنی ها رو میخوام...از خدا میخوام قلبتون رو پر از نگفتنی کنه...
سین:
سلفی ای رو که باخدا بگیریم عشق است! سلفی سیاه و سفیدی که سفیدش تو باشی و سیاهش یزید زمان. سلفی ای که تو سفید آرامشش باشی و سیاهش سیاه لعنت و نفرین شیعه! وقتی کار برای خدا باشه لازم نیست نگران سلفی گرفتنه باشی...حالا طرفت موگرینی باشه یا داعشی تو تک خال عکسی! سفید سفید...